بسم الله الرحمن الرحيم
حال بد باقي مردم ، در بيهوشي سر مي شود . غش مي کنند ؛ نه مي بينند ، نه مي شنوند و نه حتي درد مي کشند ؛ چه شيرين و دوست داشتني که ثانيه هاي حال بد جسم با گذر سريع زمان در بيهوشي کامل سپري مي شود . در نديدن ، نشنيدن و نفهميدن ؛ درد نکشيدن ! اما وجه تمايز تلخ ساجده با باقي مردم ، حال بد در نهايت هوشياري اش است . درست وقتي فشار خونش هفده را رد مي کند و ضريانش آنقدر مي زند و مي زند و مي زند و تند مي شود که لرزش نا محسوس بدنش به رعشه اي آشکارا تبديل مي شود ، درد مي کشد ، مي بيند و مي شنود . بالاي سرش دکتر ها در رفت و آمد يک چيز مي گويند ؛ حمله ي عصبي ! و او تمام اين ها را مي شنود ، مي شنود ، مي شنود . حتي رد آرام سِرُمَش را در رگ ِ روي دستش به خوبي حس مي کند . سردي هر قطره را که در مسير خزيدن تا جريان خونش ، هم دماي بدنش مي شوند را مي تواند آشکارا ميان اشک هايش ببيند . يک حمله ي عصبي و ساجده اي که در آني ، ناخواسته به بي آزار ترين حالت ممکنش ، تبديل مي شود . نه توان سخن گفتن دارد و نه توان راه رفتن ، فقط درد مي کشد و اشک مي ريزد و اشک مي ريزد و اشک مي ريزد . او ميبيند ، پوست ِ زنده زنده از تن کنده شده اش را ، مي شنود سوت هاي بلندي را که گوشش مي زند و درد مي کشد ، درد مي کشد ، درد مي کشد .
حال ِ بد ِ او ، جسمش نيست . تمام اضطراب دويده به ثانيه هايي است که تنهاست ، ثانيه هايي که بيمارستان اجازه نمي دهد تا بي همراه ، تختش را ترک کند ، چه برسد که بخواهد به خانه برود ! و هيچ همراهي نيست ، هيچ همراهي و او بايد دعا کند تا قطرات سرمش کند تر و کند تر بيوفتند تا صبح شود ، تا کسي با او بيايد . تمام اضطراب تنهايي محض ، تنهايي آنقدر دويده به جان نيمه جانش که موجب تعجب پرستار هاست که چطور تا اينجا رانندگي کرده بود ؟! روح او پر درد است ، سرش پر فکر . حيراني تمام علم مانده انگشت به دهان تا ببيند چرا ، چگونه و چطور اين حجم از آرامبخش او را نمي خواباند . !
درد يکي نيست ، دو تا نيست ، درد آنقدري است که آرام بخش ها هم آرام نمي کنند و بس !
#س_شيرين_فرد
درباره این سایت